«Υπάρχει ένα αίσθημα αγωνίας, όταν δεν μπορείς να δώσεις απάντηση όχι μόνο για εκείνους που υποφέρουν, αλλά και για εκείνους που μοιράζονται την ερώτηση, όπως μπορεί να υπάρχει και μια απέραντη μοναξιά, όταν πρέπει να πεις “Δεν ξέρω” σε κάποιον που πονάει. Οι περισσότεροι από εμάς που ασχολούμαστε με τον ασθενή τελικού σταδίου, παρ’ όλο που η λογική σκέψη μάς υπογορεύει ότι, ούτως ή άλλως, οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν είναι ελάχιστες, φοβόματε πολύ και ντρεπόμαστε κρυφά, επειδή δεν έχουμε να προσφέρουμε απαντήσεις.
Το θετικό σημείο της διεπιστημονικής ομάδας και η σωτηρία για όσους από εμάς εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες είναι ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε “Δεν ξέρω” ολομόναχοι. Κατά ένα μέρος, επιβιώνουμε, επειδή αντιδρούμε από κοινού και το μεγαλύτερο μέρος της απάντησής μας είναι η ολομέτωπη, συνδυασμένη αντίδραση, που αποκαλούμε ανακουφιστική αγωγή».

Αθηνά Βαδαλούκα

Περιεχόμενα
Πρόλογος 7
Εισαγωγή 11
1. Η σημασία της συνεργασίας διαφόρων λειτουργών επαγγελμάτων υγείας στις κλινικές πόνου και ανακουφιστικής αγωγής 15
2. Η οικοδόμηση της ομάδας και τα χαρακτηριστικά της επιτυχημένης ομαδικής εργασίας 21
3. Πόνος 29
4. Καρκινικός πόνος 35
5. Αναλγητικά μη οπιοειδή και βοηθητικά φάρμακα 49
6. Παρεμβατικές τεχνικές 55
7. Συνοδά συμπτώματα 67
8. Αντιμετώπιση επίμονων και δύσκολων συνοδών συμπτωμάτων 75
9. Συγκρούσεις και αμφισβητήσεις στη συνεργασία ασθενούς-οικογένειας και διεπιστημονικής ομάδας 79
10. Το στρες και οι απογοητεύσεις της ομάδας της κατ' οίκον νοσηλείας 83
11. Προβλήματα που προέρχονται από την οικογένεια και το συγγενικό περιβάλλον 87
12. Συγχυτική κατάσταση: Αντιμετώπιση του προβλήματος 89
13. Η αναμονή του θανάτου 95
14. Ψυχολογική υποστήριξη στα παιδιά που βιώνουν το θάνατο 103
15. Ηθικά προβλήματα ζωής και θανάτου σε ασθενείς τελικού σταδίου 109
16. Σας παρακαλώ δώστε τέλος στη ζωή μου 113
Βιβλιογραφία 119