«Το έργο μου, μέχρι αυτού του σημείου, είχε την τάση να υφίσταται σε ένα γεωγραφικό και ηθικό κενό. Τώρα έγραψα ένα θεατρικό για δύο Νεοϋορκέζους που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο και τους εαυτούς τους ένα μακρύ, σκοτεινό πρωινό της ψυχής. Κρατώ τον καθρέφτη ψηλότερα και προσπαθώ να εξετάσω το πώς μπορεί να υπάρχει ακόμα εγωισμός κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης εθνικής ομοψυχίας. Δεν γνωρίζω γιατί ακριβώς ξεκίνησα να γράφω το έργο, αλλά ιδού».

Νηλ Λαμπιούτ