«“Ο Βασιλιάς πεθαίνει” σημαδεύει την είσοδο του Ιονέσκο σε ένα καινούργιο επίπεδο, κλασικής σχεδόν κυριαρχίας πάνω στη φόρμα. Ο Μπερανζέ εδώ είναι ένας βασιλιάς με εξασθενημένη δύναμη, το βασίλειό του καταρρέει – μαθαίνει πως θα πεθάνει μέσα σε μιάμιση ώρα. Έτσι, το έργο ολόκληρο γίνεται αδυσώπητο, προκαθορισμένο τελετουργικό της κατάπτωσης και του θανάτου του Βασιλιά Μπερανζέ. Όταν δεν μπορεί πια να επιβληθεί στον Φύλακα, στον τελευταίο εναπομείναντα στρατιώτη, στην Παραμάνα και στις δύο του γυναίκες, ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται, μέχρι και τα έπιπλα εξαφανίζονται. Τέλος, καθισμένος στον θρόνο του, μένει μόνος, στο κενό· ύστερα, και αυτή η εικόνα διαλύεται και γίνεται σκόνη».

Μάρτιν Έσσλιν