Ένα ποιητικό βιβλίο άκρως παιγνιώδες, σαρκαστικό και πρωτίστως αυτοσαρκαστικό. Σονέτα ευτράπελα που ιστορούν τις περιπέτειες ενός χαριτολόγου «Αρετίνου» στο σύγχρονο αστικό τοπίο. Μια ιδιότυπη γελαστική «βιογραφία» σε στίχους.
Όπου
ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
ακούει, θέλοντας και μη,
τις «συμβουλές» διαφόρων
και, ασφαλώς, τις απορρίπτει

Εν έτει δυο χιλιάδες δεκατρία,
(τω σωτηρίω, πώς αλλιώς;) μού λένε –
«Λογά, ανεπρόκοπε, παραλυμένε,
Πέτρο, έγινες σχεδόν τριάντα τρία.

Είν' ώρα τον χορό του Ησαΐα
κι εσύ, όπως και τόσοι, να χορέψεις.
Γερνάς, Πετρή. Καιρός να το χωνέψεις.
Ν' ανοίξεις σπίτι κοίτα. Είναι χρεία».

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες...
Σας φαίνομαι ηλίθιος ή γενναίος;
Έχω γνωρίσει τόσες παντρεμένες,
(με γνώση βιβλική) που νιώθω δέος.

Δεν έχω τόση τρέλα ούτε θάρρος.
Γαμπρός; Ποτέ!... Αν θέλετε, κουμπάρος.